Waar is huis vandaag?

Afgelopen week zijn we voor de tweede keer in korte tijd van standplaats veranderd. Nadat de deur in Badhoevedorp definitief in het slot viel hebben we ons 2 weken thuis gevoeld in Aalsmeer. Een langgerekt dorp, omgeven door mistige landweggetjes en gigantische jumbo’s. De ochtendrit naar het kinderdagverblijf een hoogtepunt van de nog prille dag als we gevoelsmatig de ene na de andere landingsbaan overstaken.

Inmiddels wonen we weer in Amsterdam en hier blijven we de komende maanden. Een prachtig pand aan de Prinsengracht met een subliem uitzicht op alles wat hip and happening and gesloten is. Met name dat laatste, want er heerst hier een bijna onwerkelijke stilte. Een soort sereniteit die niet past bij de omgeving. Waar ik me zo kan voorstellen dat het normaal gesproken een optocht is van toeristen, yuppen, BN-ers en UBER chauffeurs, zijn het nu eigenlijk alleen de fiets-koeriers die voorbij razen.

Eerlijkheid gebied te zeggen dat we ons wel een beetje ontheemd voelen. Waar in Aalsmeer de relatieve rust van een succesvolle verhuizing de boventoon voerde, zijn we nu nog een stap verder van ‘huis’ en dichter bij het onbekende. De kids gaan nog altijd naar hun eigen Kinderdagverblijf, dat is onveranderd, maar het gebruikelijke gesprekje nadat ze zijn opgehaald is wel wat complexer geworden;

Ik: ‘Hoe was jullie dag’?

Carel: ‘Loetje kan nog niet praten’.

Ik: ‘Daar heb je gelijk in, hoe was jouw dag Carel?’

Carel: ‘Ik heb 2 ongelukjes gehad’.

Ik: ‘Ok..’

Carel: ‘Waar gaan we heen?’

Ik: ‘Naar huis’

Carel: ‘Maar waar is huis vandaag, papa?’

We hebben ons een voorstelling geprobeerd te maken van deze periode, maar de realiteit is, zoals bij iedereen momenteel, het tegenovergestelde. De voorgenomen uitbundigheid van de laatste maanden in Nederland hebben plaatsgemaakt voor een vage voorstelling van ons nadere vertrek. Afscheidsborrels, Eindelijk-klaar-feestjes, wintersport, vriendendiners, alles is verdwenen in de wervelende trechter van onzekerheid. Stuk voor stuk futiliteiten overigens in het licht van de huidige problematiek.

Het corona-excuus geldt inmiddels voor alles wat niet meer leuk is. Vaak terecht, vaak misbruikt. Want zeg nou zelf, hebben we het afgelopen jaar inmiddels niet allemaal al een paar gevallen gehoord (of geveinsd) waarbij enige vertwijfeling niet te ontkennen viel. Zelfs zoon ging ermee aan de haal. Meneer moest in bad, maar wilde dat niet, want ‘dat mag niet van het virus’. Maar het is de vorm die verveelt. Eigenlijk is het tijd voor een nieuw gezegde, een soort poëtische vorm voor het inmiddels gevleugelde ‘dat komt door corona’. Gerard Ekdom heeft de zin al in afschuwelijke jingles verpakt, dat maakt de boodschap niet minder storend, maar wel makkelijker te verteren. Ik vraag me sowieso af hoe we over ettelijke jaren terugkijken op deze periode. Er gemakshalve vanuit gaande dat deze periode daadwerkelijk een begin en einde kent. Komen er dan nieuwe spreekwoorden en gezegden uit voort? Wordt het tijd om het gezegde ‘Een ziekte komt te paard en gaat te voet’ te updaten?

De komende 2 maanden gaan we dingen regelen, zo hebben we ons voorgenomen. De moeizame vraagstukken als in-uitschrijven, post-briefadres, diploma-erkenning en belastingplichtigheid moeten nu eindelijk beslecht worden. We zijn er al meerdere keren voor gaan zitten, maar toch won werk of Netflix steeds weer. Zelfs vooruitschuiven kent een grens. Maar eerst Kerst thuis vieren, een gekke Kerst weliswaar, maar wel in een thuis: Hjem til Jul. Nog een afleveringetje dan...

Ha en god Jul!