De dinsdag op zolder

Het is donderdagavond 20.00u. Mario Götze blijkt nog steeds te kunnen voetballen en de Japanse Duizendknoop is aan een ongekende opmars bezig. Dit is vrijwel het enige niet Corona-gerelateerde nieuws wat het journaal heeft weten te halen. Terwijl ik het nieuws kijk heb ik een spatbril en een FFP masker op mijn voorhoofd, even vrij ademhalen. Ik ben aan het werk op de Corona Spoedpost en heb zojuist de 3e patiënt op rij laten opnemen in het ziekenhuis. Allemaal hetzelfde verhaal, COVID-19 positief en in toenemende mate benauwd. De ellende die ons in de greep houdt krijgt op deze plek een gezicht en een naam.

Het is van tijd tot tijd moeilijk om niet meegezogen te worden in het onheil. Niets kan, alles lijkt onverstandig. De nieuwsberichten zijn met de dag somberder, het einde ervan steeds verder uit zicht. Wat is er dan nog leuk? En voor ons niet onbelangrijk, hoe moet het nou met Noorwegen? Het is volstrekt onwerkelijk om bezig te zijn met een verhuizing naar een ander land, terwijl we op de hoek van de straat niet eens koffie kunnen gaan drinken.

Maar toch, het zijn juist de verhuizing en alle andere mooie plannen die perspectief kunnen bieden. Dichtbij of ver weg, er blijven dingen om naar uit te kijken. Een geplande wintersport, een familie vakantie in het voorjaar, wat dan ook. Of het doorgaat is een tweede, maar om het in het vizier te hebben doet een hoop voor een beetje positivisme.

Dus gaan de voorbereidingen stug door, bij voorkeur op dinsdag. Van lieverlee is de dinsdag een Noorwegen-dag geworden. Voor Carel is het Noor-dag, want zo heet de oppas, maar zie aan een peuter maar eens uit te leggen dat het land waar we naar toe gaan verhuizen niet naar de oppas vernoemd is. Maar goed, de dinsdag dus. Kids worden op de begane grond achtergelaten en wij verdwijnen naar zolder. De zolder, met al haar hoedanigheden. Eerst logeerkamer, maar goed, als je eenmaal kleine kinderen hebt is bezoek niet meer welkom, want als ze blijven slapen betekent dat dat er veel gedronken wordt en de katers zijn weerzinwekkend wanneer ze beginnen om 06.15u. Dus na logeerkamer werd het een slaapkamer, héérlijk geslapen tijdens die gebroken nachten. Maar na verloop van tijd word je toch weer beneden verwacht, dus toen werd het een rommelkamer/kledingkast/kattenvoer opslag.

Maar nu is het na al die jaren, met recht, een studeerkamer. En gestudeerd wordt er op de dinsdag, de ene na de andere Noorse volzin vliegt over een bureau met laptops, tablets, een printer en een muismatje. Woordenboeken en grammatica schema's op de grond om ons heen. En, niet geheel onbelangrijk, een multomap met tabbladen. Dit ritueel houden we dan maximaal 1,5 uur vol en dan begint het googlen naar plaatjes van mooie fjorden in National Parks en vette wintersportoorden die we willen gaan bezoeken en mijmeren we nog een tijdje door over onze plannen in Noorwegen. Wat een vooruitzicht, wat een perspectief! Tot om 13.00u de bekende Skype-tune klinkt en onze Noorse lerares Nina in beeld verschijnt en we naarstig op zoek moeten naar die ene gelukte Noorse volzin. Aan het einde van de dag zitten we er weer helemaal in, zeggen we 'takk for maten' en wensen de kinderen 'god natt'. Om dan om 19.00u weer de tv aan te zetten voor een persconferentie, en dan zijn we toch weer even terug bij af..