De drang naar buiten

Of het veel werk is? Hoe lang moet je dit voorbereiden? Is het te doen met kleine kinderen? In de aanloop naar ons vertrek groeit de interesse, de vragen komen vanuit allerlei kanten. Heel even dachten we voorop te lopen in een nieuwe trend; verhuizen naar een regenachtig land met een gek taaltje, wie wil dat nou niet? Maar waar wij ons nog gestuurd voelen door een innerlijke explorerende drang blijkt dat niet dezelfde reden die de vragenstellers drijft.

Ons land zit, net als de rest van de wereld, letterlijk en figuurlijk op slot. Zonder de juiste voorbereiding is zelfs België onbereikbaar. En dat terwijl de drang naar ‘buiten’ groter is dan ooit. De recente ijspret brak de sleur van maandenlang binnenblijven voor heel even, maar veel meer perspectief voor de korte termijn is er vooralsnog niet. En een mens heeft perspectief nodig!

Wij vertrekken over 2 weken. We gaan de grens over, ja echt, met een Nederlandse auto de grens over! Het klinkt bijna net zo episch en onwaarschijnlijk als een olifantenstoet over de Alpen, en dat blijkt dus een enorm aantrekkende werking te hebben. Er wordt over ons gesproken. ‘Heb je het al gehoord, die mensen mensen die naar het buitenland gaan?’ ‘Ja, hoe zouden ze dat doen’? ‘Dat wil ik eigenlijk ook wel!’ En zo zijn we op het punt gekomen dat nu alles gesloten is en voorlopig ook blijft, mensen daadwerkelijk een verhuizing naar Noorwegen als een aanlokkelijke optie voor een uitje beschouwen. Vondelpark ook al dicht, dan maar emigreren.

En zie daar het contrast, want waar de een zucht naar een moment buiten de grenzen, worden wij ons juist meer en meer bewust van ons huidige hier en nu. We zitten in de afsluitende fase in Nederland. Letterlijk, want we zijn klaar met werken, klaar met Noorse les, zelfs de kids zijn klaar met hun kinderdagverblijf en ook onze laatste auto gaat de verkoop in. En wat dan nog rest is afscheid nemen. Weken van een dubbel gevoel, want waar de weemoed continu op de loer ligt (zo vervelend was dat werk nou ook weer niet) dringt tegelijkertijd steeds meer door dat ons avontuur dan toch echt bijna gaat beginnen.

We zijn vaker voor langere tijd in het buitenlang geweest, maar niet eerder hebben we het zo rigoureus aangepakt. Alle zekerheden in het leven hebben we onzeker gemaakt. We hebben momenteel geen vaste woonplaats en geen werk. En zonder enige context klinkt dit behoorlijk dramatisch. Maar waar we eerder stuiterend van de zenuwen en enthousiasme het avontuur betraden zijn we nu doodkalm. Of het is zelfbescherming, of het is het onvermogen om te overzien wat de omvang van deze stap is. We hebben er zin in, het avontuur lonkt, maar de wetenschap dat we over 2 weken in Noorwegen wonen is ronduit onwerkelijk.

Maar voor alle emigranten in spe; zo makkelijk is het niet. Eerlijk is eerlijk, een kaartje voor de Holland-Amerika lijn eind 19e eeuw zal bewerkelijker zijn geweest, maar 3 landen doorkruisen binnen de geldigheid van een negatieve corona test is ook geen sinecure. Zowel Duitsland als Denemarken vereisen een negatieve test en een goed verhaal. Dat is te doen, beide grenzen zijn binnen 24 uur te bereiken en we hebben boottickets waarmee we kunnen aantonen dat we ‘in transit’ zijn. Noorwegen is een grotere hindernis, dat land zit namelijk al sinds september potdicht en een goed verhaal moet daar wel echt een heel goed verhaal zijn. Dit vergt nog wat voorbereiding, want teruggestuurd worden in het zicht van de finish lijkt me bijzonder vervelend.

Goed, nog 2 weken dus. Avondklok, maar 1 iemand op bezoek. Al met al bijzonder veel drempels voor een goed afscheid. We maken er het beste van. De vrachtwagen met onze inboedel staat al warm te draaien in Drachten. Vrij van elke restricties vertrekt deze komende week naar Haugesund om alles alvast uit te laden, zodat wij 10 aaneengesloten dagen lang het comfort van onze eigen spullen mogen ervaren. Onderwijl worden we ons meer en meer bewust van het prijsverschil tussen Nederland en Noorwegen. En waar we aanvankelijk met een paar tassen kleding op pad wilden gaan hebben we inmiddels maar een aanhangwagen aangeschaft om ook onze last minute aankopen (en boodschappen voor 10 dagen quarantaine) te kunnen vervoeren. Maar nieuwe goederen mogen niet ingevoerd worden, dus we laten de kids eerst even losgaan met de nieuwe Ipads en telefoons zodat we vol overtuiging kunnen laten zien dat ze zeker niet nieuw zijn.