Een klap in het gezicht van Marie Kondo

We staan aan de vooravond van onze eerste verhuizing, de eerste in een rij van 3. Een soort hink-stap-sprong richting Noorwegen. Maar om dat enigszins georganiseerd te laten verlopen moeten we aan de bak. Wat moeten we waar en wanneer hebben en wat kan er blind mee naar Noorwegen?

Om het opruimen te vergemakkelijken staat er sinds 4 weken een container in onze voortuin. Nou ja, met maar 3m3 is het meer een containertje en hij steekt een beetje schraal af bij zijn soortgenoten in de buurt. Het devies ‘thuisblijven’ lijkt in heel Badhoevedorp synoniem te staan voor ‘verbouw je woning’. Eigenlijk tel je momenteel niet mee in de straat als je niet tenminste een container en 2 busjes van werklieden op je oprit hebt staan. Nu hebben wij geen oprit en moest de container in de voortuin, vandaar een containertje.

We zijn dus in de inpak-fase aangeland, of beter gezegd, de uitzoek-fase. Voor de inpak-fase betaalt Noorwegen, maar dat uitzoeken blijkt niet in een verhuis-offerte thuis te horen, dat moeten we zelf doen.

De laatste weekenden verlopen volgens een vast regime. Op vrijdagavond luiden we uitgelaten het weekend in en vallen vervolgens om 21.30u in slaap op de bank. Op zaterdagochtend pakken we de kids in en rijden we of naar Breukelen, of naar Vianen. In Breukelen wonen een opa&oma en in Vianen staat een Van Der Valk, met een parkeerplaats als ideale overdracht locatie halverwege de woonplaats richting de andere opa&oma.

Eenmaal terug in Badhoevedorp begint het uitstelgedrag. Nog even een boodschapje, en ja, de hond heeft ook behoefte aan een flinke wandeling. We moeten natuurlijk ook nog even die mailtjes versturen en daarnaast is het hoog tijd om het beddengoed nog even te verschonen. Maar uiteindelijk komt het moment dat we ons begeven naar de vooraf besloten ruimte in het huis. Na de schuur, de keukenlades en de kinderkamers zijn we nu op zolder aangekomen. En zoals ik al eerder uit de doeken deed, die is niet leeg..

Het schijnt een bekend fenomeen te zijn. Zodra je je eerste ‘echte huis’ koopt (dus geen appartement, dat is geen huis) schiet het ouderlijk huis in actie. Als een moment waar blijkbaar stilletjes al reikhalzend naar uit werd gekeken. Het ouderlijk huis bevat immers een imponerende verzameling aan werkjes, rapporten en afgebladderde Donald Ducks, evenals een op maat geselecteerd kledingrek met Carnavalskostuums (waar was Marie Kondo?). En dat kan daar geen minuut langer blijven! Want wanneer je een ‘echt huis’ hebt, is het voortaan jouw probleem dat het ouderlijk huis je eerste poepluier heeft bewaard. Dus, als de wiedeweerga ophalen, zodat de zolder na jaren van noeste arbeid van wat rust kan gaan genieten. En nu staat het dus bij ons op zolder.

Om onze kinderen dit fenomeen te besparen hebben we ons voorgenomen geen onzinnige dingen te verhuizen naar Noorwegen. Daarom zitten we nu op zolder in de uitzoek-fase. Doos na doos, tas na tas wordt geopend, wordt bekeken, wordt vervolgens be-zucht en weer gesloten. Wat moeten we hier nu weer mee? Het vermoeiende van verhuizen blijkt niet zozeer het fysieke inpakken, als wel dat je overal een gedachte over moet vormen. Maar gaandeweg maakt de frustratie op zolder plaats voor warmere gevoelens, als we de inhoud nog eens goed bekijken. De kinderfoto’s waarop je de polonaise loopt achter een klasgenootje waarvan je kort geleden nog de bruiloft vierde. De agenda’s van de middelbare school met allerhande ontluikende berichtgeving. Valentijnskaarten in dezelfde doos als een judo-pak. Vroege vakantiefoto’s met ouders in de zo bekende oorden. Hoeveel herinneringen passen er eigenlijk in een verweerde pamperdoos?

Uiteindelijk verdwijnt alles weer terug in dezelfde doos, zij het herschikt en met de juiste labels. En nu we toch bezig zijn vullen we nog een paar extra dozen (pamperdozen genoeg), maar dan met spullen van onze eigen kids. Je moet er toch niet aan denken dat zoon straks op zijn 30e geen levendig bewijs van zijn eigen navelstomp heeft? Ik neem me níet voor om die dozen te openen als we straks in Noorwegen zijn, ik weet dat het toch niet gebeurt. Maar ik neem me wél voor om deze dozen weer vrolijk mee te verhuizen naar een volgende woning, maar dan wel na een middagje mijmeren.

Stef Bos zong het al, maar het klopt; we lijken steeds meer op dat ouderlijk huis. En wij gaan gewoon exact hetzelfde doen! De kids krijgen straks een indrukwekkende hoeveelheid dozen toegestuurd na het tekenen van hun eerste koopcontract. En die container? Ja, die is zo klein, die was na het opruimen van de schuur al vol, daar had toch niets meer bij gekund.