Een onverwacht vacuüm

Het huis is verkocht. Althans, er is een koopovereenkomst, maar dat telt voor het gevoel ook. De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van opruimen, wegmoffelen, verplaatsen en schoonmaken. Schilders nog rapido door het huis gestuurd en veel puntjes op veel i’s. Nu deze horde is genomen overvalt ons een zekere stilte. We weten natuurlijk heel goed dat er een héle grote verandering op komst is. Maar het hele idee van wonen en werken in Noorwegen voelt nog heel abstract, nog heel ver weg.

Marijn heeft vorige week haar contract getekend, it’s official! Maar waar voetballers dat live op Insta doen zittend in hun nieuwe auto, was het voor Marijn een kwestie van een snelle krabbel tussen 2 scopieën door. Past wel een beetje bij dat ‘nog-ver-van-onze-bed-show’-gevoel.

Terug naar dat zogenaamde vacuüm. Er gebeurt namelijk niet zoveel momenteel. En dat is gek, als je bedenkt dat we over een paar maanden ons huis uit moeten. En weer even later worden we verondersteld in vloeiend Noors te dokteren op 1700km hier vandaan. Natuurlijk gaan onze Noorse lessen gewoon door en hebben we het er vaak over, maar heel concreet is weinig te regelen. De verhuizer zegt; bel over een paar maanden nog maar eens. De verhuurmakelaar (we zoeken 3 maanden tijdelijke huisvesting) zegt exact hetzelfde. Dozen inpakken lijkt ons wat voorbarig. Netflix hebben we tijdens Corona al uitgespeeld, FIFA kan ik niet meer zien. Dus ja, maar even niets dan.

En zo erg is dat eigenlijk ook weer niet. Onze omgeving lijkt er momenteel meer mee bezig te zijn dan wijzelf. Misschien zien of voelen zij dingen die bij ons nog niet zijn doorgedrongen. Of misschien zijn we toch meer ontspannen onder dit geheel dan we eigenlijk voor mogelijk houden.

Wat overigens wel helpt bij deze ontspanning is een ietwat obscure fascinatie voor vreemdtalige country-muziek, Noors in dit geval. Jo Nesbø, jazeker, dat is schrijver Jo Nesbø, blijkt ook muzikant Jo Nesbø. Voor velen misschien basiskennis maar voor dit huishouden een volslagen onbekende link. Maar Jo maakt met zijn band Di Derre (Zij Daar) sinds jaar en dag poppy country muziek, best wel aanstekelijk eigenlijk. Mijn favoriet:'Jenter' (Meisjes), met het doordachte refrein: Meisjes komen en Meisjes gaan.. I rest my case.