We zijn er!

En poeh, dat was niet vanzelfsprekend..

Dinsdagochtend zijn we in alle vroegte vertrokken uit Nederland. En waar je doorgaans na een uurtje of 2 stopt voor je eerste koffie hadden wij om 07.00u al de eerste aanvaring met de wattenstaaf. Nou was dit zeker niet onze eerste kennismaking met deze wattige ellende, maar wel een flink vervelende. Het moet hem hebben gezeten in het feit dat wij in een vrij hoge auto zaten en de testdame vrij klein van stuk was. En waar het de kunst is om 'de staaf' vooral recht naar achteren in te brengen om zodoende het achterste deel van de neus/keel holte te kweken, is ons beider traanklier gemolken. Geen pretje. Daar staat dan wel tegenover dat de COVID-19 in geen velden of wegen te bekennen was. En dat was het gewenste resultaat.

We hebben een voorspoedige, maar surreële reis gehad. Auto, aanhanger, kids en hond hielden zich goed en klokslag 19.00u stonden we in Hirtshals bij de boot. Een lege boot welteverstaan.

In het pre-corona tijdperk waren er dagelijks afvaarten van Hirsthals richting Stavanger en Bergen, nu is dat 2x per week en zelfs dat lijkt wat overdreven gezien de klandizie. In een ruim vol vrachtverkeer deed de Toyota wat nietig aan. We koesteren levendige herinneringen aan een overtocht naar Oslo enkele jaren geleden, waarin we ons in een drijvend Disneyland waanden. Niets daarvan. Lege hutten, leeg dek, gesloten restauratie. Een spookschip op het Skagerrak.

Dinsdag 17 maart, de dag dat wij vertrokken uit Nederland haalde Noorwegen, nog specifieker Haugesund, de broekriem aan. Tot nog toe kende het leven in Haugesund eo een vrij normaal karakter zonder al te veel maatregelen. De kunst die Noorwegen goed heeft verstaan het voorbije jaar is om vooral inkomend gevaar te weren, dus gesloten landsgrenzen voor eenieder die er weinig te zoeken heeft. Maar nu is toch ook hier de vlam in de pan geslagen met hoge besmettingscijfers en een oplopend dodental. Dus sloot Noorwegen haar grenzen nog wat meer en ging Haugesund in lock-down.

Omdat de voortekenen er al waren en onze contactpersonen erg meedenkend waren beschikten we over de juiste papieren om evengoed het land binnen te komen, maar het was wel even billenknijpen aan de grens. En toen moest die volgende neuskweek nog komen.

Maar we zijn er. In Haugesund. Vooralsnog ervaren we weinig hinder van de lock-down, we zitten immers in onze 10-daagse quarantaine. En mochten we dat even vergeten, dan is er altijd nog de politie die ons van vriendelijke reminders voorziet; 'You are still in quarantine. Violation of COVID-19 regulations will be fined. We may call you. Please answer.' Nog een paar dagen en dan weer testen. Negatiever dan nu zullen we nooit meer zijn, maar na de bevestiging hiervan mogen we dan eindelijk eens gaan verkennen waar we eigenlijk naartoe zijn verhuisd. De zoute aanslag op de auto doet vermoeden dat we in de buurt zijn van zee, de contouren aan de rand van de stad doen gebergte vermoeden. Veelbelovend..